فــانــوس ستــاره هــا را خـامــوش مــیـکنـم

و چهـــره ی مـهتــاب را در پشــت ابــرها پـنهــان میکنـم ...

تــا دستــانــم در دست هــای گــرم تـو جــای دارد

چــشم هــایم را بــر روی هــر آنـچه دیــدنـیـست مــیـبـندم...

و تـصنـیـف عــشق را بــرایــت زمــزمه میــکنــم.

آســمان را کــه مـینــگرم عطـــر خـیــالــت مجــالم نمـیدهــد...

دوبــاره از نـو بــازمـیگــردم بــه ســر سطـــر ...

آنــجـا کـه نــام زیــبــای تــو نـگاشتــه شــده است...

آنـجــا که نــام مــن آغاز میشـود...

آن لـحـظه کـه عـشـق مــی رویــد

و مــن در هـوایــش نــفس میـکشــم...